12.12.08

Continuamos....

Estimados e estimadas compañeiras, ante todo agradecer a vosa participación activa no curso e tamén, como non, as primeiras incursións na bitácora (que desexo que se vaian multiplicando e servindo de conexión para o grupo). Entendo que, á vista dos resultados da avaliación, o curso en xeral foi de proveito para todos e todas. Para min foi unha boa ocasión para estar de novo cerca das aulas a traves vosa e unha boa experiencia profesional.
Parabéns para Pere, Concha, Fernando e José Ramón, xa que co voso traballo fómonos achegando a unha nova maneira de ver as cousas do noso día a día.
Temos algúns centros traballando a idea de formar grupo de traballo e tamén persoas interesadas en contactar con outras para organizar equipo. Animádevos e, se queredes, mandade ao meu correo a vosa idea; tamén é bo que o deixedes na bitácora. Eu encárgome de poñervos en contacto. Tedes ata o 19 de decembro para mandar o papel da solicitude e logo podemos xuntarnos para preparar o proxecto.
Aquelas persoas que non se animen a formalizar un grupo de traballo xa sabedes que tedes a posibilidade de avanzar neste tema contando coa colaboración de José Ramón; así que a volta de Nadal podemos retomalo traballo.
Con respecto aos títulos, en canto estean preparados xa vos aviso.

Para todos e todas, se no nos vemos antes, que teñades un Feliz Nadal.
Unha aperta
Esther

29.11.08

Tres propostas para avanzar.

Tres propostas para avanzar.
Pareceme moi interesante ver como todas e todos vos tirades a facer moitas actividades, combinando diferentes momentos. A veces topades dificultades como que os nenos e as nenas non se acaben de organizar, hai un par deles que non se acaban de integrar na actividade.
Hai que ir piano, piano …. Mais vale unha actividade curte, integrada no curriculum, que asegure a interactividad e a participación igualitaria que a actividade espectacular dun dia.
Propoño tres reflexions para falar o mercores e que podedes ir pensando

- ¿Como fixeches os equipos, para garantizar a hetereoxeneidade?

- Relee a dinámica ou a estructura que fixeche . Pensa que aspectos da dinámica ou estructura tal e como esta proposta adaptache . Porque o sustituiche?

- ¿Poderias pensar en un plan de actividades, por exemplo, para o mes de xaneiro e febreiro que cumpliría o principi de “piano, piano” que dicia antes?

O mercores vamos a traballar en equipo sobre estas e outras qüestions

José Ramón

24.11.08

Un aire de motivación

Saudiña!
Despois de ler os 2 comentarios que aparecen na nosa bitácora, unha ¡anímase! e pensa que "so" por isto pagou a pena. Son aportacións optimistas e con unha perspectiva real das dificultades coas que nos imos atopar; non é fácil pero poderemos ir avanzando se nos poñemos a iso.
¡Parabéns! para as atrevidas que tomaron a iniciativa e moito ánimo para as outras persoas que están a punto de deixar os seus comentarios...
Hoxe falei con José Ramón e cóntame que está recibindo os vosos traballos e que lle están gustando; esta semana "toca" o ámbito B e xa casi rematamos un inicio...
Esther

12.11.08

Traballo cooperativo nas aulas

Queridos e queridas colegas:

Estamos no mes de novembro e, no noso curso de “experiencias de traballo cooperativo nas aulas de infantil e primaria”, significa que chegou o momento de levar ás aulas as actividades que Pere e José Ramón nos propuxeron. Como podedes ver correspóndense cos ámbitos “A” (cohesión de grupo) e “B” (o traballo en equipo como recurso para aprender) do documento que el nos deixou.

José Ramón Lago (será o experto que estará con nos as dúas últimas sesións do 3 e o 4 de decembro) fai a seguinte proposta
Actividade para traballar a cohesión de grupo: a data para enviarlla será a semana do 17 ao 23 de novembro.
Actividade para o traballo en equipo como recurso para ensinar: a data de envío será na última semana de novembro, do 24 ao 30.

Xa que contamos coa colaboración dos relatores e da relatora do curso, será importante que calquera dúbida que vos xurda a comentedes con eles e con Concha a través da nosa bitácora. Neste momento, como podedes ver, temos as presentacións de Fernando Trujillo e de José Ramón Lago.
Para organizarnos: en función de a quen lle queirades presentar á dúbida, facede o comentario ao pe das respectivas entradas. Deste xeito facilitámoslle aos expertos a posibilidade de que cada quen conteste aos comentarios que se lle presenten.

Nos prazos que nos indica José Ramón, enviádelle as actividades ao seu enderezo electrónico: jramon.lago@uvic.cat

Por suposto que para calquera aclaración, dúbida ou necesidade de colaboración, podedes contactar comigo a través de e-mail ou ao teléfono do CFR.
Por outra banda, entendo que o traballo é bastante como para ter tomada a decisión de preparar un grupo de formación no centro; de todos xeitos e no caso de que vos “ronde” a idea, podemos ir falando do tema e incluso preparar unha pequena xuntanza. Espero os vosos comentarios.
Unha aperta para todas e todos.
Esther.

10.11.08

Bos dias a todos e a todas

Hola !
Sou Jose Ramón i en primeiro lugar quero enviaros un saudo desde Catalunya, en antes de nada advertir que e posible que o meu galego mesture catalan e galego, pero o meu itinerario profesional en Galicia sempre estuvo vinculado o galego e preferido, ainda con errors, utilizar esta lingua.
Como acordei con Ester desde aquí intentarei seguir
Estou seguro que as dinamicas de cohesión que os propuxo Pere, Fernando Trujilo debeu engader moitas considerarcions i aportacions que asteñen feito mais potentes para o noso obxetivo.
Si enviades alguna , que haxa aplicachedes, e a recolledes seguindo o esquema do Autoinforme, o próximo sabado as comentamos.
Si tedes algunha dubida, por favor facer un correo.

Jose Ramón Lago

8.11.08

¿Cómo te sientes?


Amigas y amigos, ¿cómo estáis? Soy Fernando Trujillo y os escribo para recordaros que no se puede entender el trabajo en grupos cooperativos sin considerar los aspectos afectivos y emocionales.

El "espíritu de los tiempos" nos dice que ha llegado el momento de las "competencias básicas" y nosotras y nosotros podemos aprovechar este impulso para - desde la competencia emocional y la competencia social, la autonomía e iniciativa personal o el aprendizaje permanente - organizar nuestras aulas de una manera diferente. ¿Qué queremos tener: ostras aisladas en sus conchas, caballos de carrera con las orejeras puestas o personas que son capaces de unirse para tirar del carro juntas y disfrutar unidas del camino y de la meta?

Saludos a Pere, a José Ramón y a Concha. Espero que podamos vernos en alguna otra ocasión.

Un abrazo para vosotras y para mis dos amigos gallegos.

3.11.08

"O invitado a cear"




La profesora de pedagogía dijo a sus discípulos: “Un maestro de escuela se puede comparar a un prohombre que preparó una cena para sus amigos”. Al ver la expresión de extrañeza de sus discípulos, la profesora continuó explicando: “Un prohombre de una ciudad se encontró con un viejo conocido, a quien no veía desde hacía mucho tiempo.
Al cabo de dos días el prohombre –que era muy respetado por sus grandes conocimientos de cocina- había planificado celebrar una cena con un grupo de amigos y amigas que también le conocían y que, como él, tampoco le veían desde hacía muchos años. Así que también le invitó a cenar. El prohombre era un experto cocinero –de ahí venía, precisamente, su prestigio y la admiración que despertaba entre sus amigos y conciudadanos- y preparó una cena espléndida: entrantes variados, carnes guisadas con esmero y un pastel con confituras de muchos tipos de fruta. Todo acompañado con vinos del Priorat y cava del Penedès. El mismo día de la cena, cuando ya estaba prácticamente todo a punto, de pronto se acordó de que su viejo amigo, no sabía bien por qué motivo, tenía que estar atento con lo que comía, y que seguramente nada de lo que había preparado con tanto esmero le sentaría bien. Enseguida le llamó por teléfono
(afortunadamente se habían intercambiado los números de teléfono por si surgía algún problema) y le explicó lo que pasaba, y le dijo que lo sentía mucho, que lo mejor sería que no acudiera y que ya le avisaría cuando hicieran otra cena.
“Otro prohombre de la misma ciudad se encontró con el mismo caso. También él había preparado una cena espléndida con sus amigos e invitó a ella a un viejo conocido común, con quien se había encontrado por casualidad un par de días antes. La misma tarde de la cena, otro de los invitados recordó al prohombre, por si lo había olvidado, que el viejo amigo no podía comer de todo. El prohombre, efectivamente, no lo había tenido en cuenta. Por suerte se trataba de un cocinero con una gran variedad de recursos culinarios –por lo cual levantaba una gran admiración- y se apresuró a llamarle por teléfono para saber si aún tenía aquel problema y para comunicarle que, de todas formas, no se preocupara, que acudiera igualmente a la cena, que ya le prepararía un plato de verduras y un pescado a la plancha.
“En la misma ciudad vivía un tercer prohombre, también muy respetado, no sólo por sus grandes conocimientos culinarios y la variedad de recursos de que disponía, sino también por sus convicciones y el valor que daba a la amistad, la solidaridad y la justicia. Curiosamente, también éste se encontró con un caso idéntico. Cuando ya tenía la cena prácticamente a punto, recordó que el último de los que había invitado (un viejo amigo suyo y de los demás comensales) debía seguir una dieta muy estricta. Entonces se apresuró a cambiar el menú: seleccionó los entrantes que también podía comer el viejo amigo, guardó los guisados en el congelador para otra ocasión, e improvisó un segundo plato, también espléndido, pero que todos pudieran comer de él, y retocó el pastel de los postres, adornándolo con frutas naturales y no con confituras. Llegada la hora de cenar, comieron juntos de los mismos platos con los que el anfitrión les había obsequiado”.
Después de esta larga explicación, la profesora preguntó a sus discípulos: “¿Cuál de estos tres comensales de última hora se sintió más incluido en la cena con sus viejos amigos y conocidos?”.
“Sin duda, el tercero”, respondieron unánimemente sus discípulos, sin vacilar ni un solo instante.
“Efectivamente”, corroboró la profesora de pedagogía. Y continuó su lección diciéndoles: “Una escuela selectiva sólo admite a aquellos discípulos que pueden comer el “menú” que tiene preparado de antemano: un currículum prefijado. En cambio, una escuela inclusiva es muy diferente. Ni siquiera se conforma con preparar un “menú especial” –un currículum adaptado- para un estudiante que tiene problemas a la hora de comer el “menú general”, el currículum ordinario, general. Una escuela inclusiva es aquella que adecua el “menú general” para que todo el mundo pueda comer de él, para que sea un currículum común”. Y concluyó con estas palabras: “En una escuela inclusiva, detrás de cómo se enseña y de qué se ensea hay unos determinados valores que configuran una forma muy determinada de ser, de vivir y de convivir”.
LA ESCUELA INCLUSIVA Y EL APRENDIZAJE COOPERATIVO
Pere Pujolàs Maset
Universidad de Vic.
Noviembre de 2003.

"experiencias de traballo cooperativo nas aulas de ifantil e primaria"



Estamos traballando nas aulas con unha diversidade cada día máis grande e precisamos coñecer liñas metodolóxicas que nos sirvan de apoio para dar unha resposta educativa de calidade.
O Decreto 130/2007, polo que se publica o currículo de primaria, fai referencia aos tres principios básicos que se expresan no preámbulo da Lei Orgánica:
Calidade de educación para todo o alumnado.
Equidade que garanta o principio de oportunidades.
Esforzo compartido por todas as persoas que compoñen a comunidade educativa.

Exponse no mesmo Decreto que serán as competencias básicas o eixo de traballo nesta etapa educativa e polo tanto terán unha importante presenza no currículo. “Será preciso que a organización dos centros, a relación de todas as persoas compoñentes da comunidade educativa, as actividades docentes, ... incidan no desenvolvemento das citadas competencias”.
No apartado referido á atención á diversidade establécese que “a intervención educativa nesta etapa atenderá á diversidade do alumnado, e dicir, centrarase nas intervencións educativas dirixidas a dar respostas ás diferentes capacidades, ritmos e estilo de aprendizaxe”.
Parece claro que este novo enfoque require dunha reflexión sobre a nosa práctica educativa. Teremos que achegarnos a novas estruturas organizativas e curriculares que nos faciliten a intervención na aula promovendo a participación activa de todo o alumnado nos procesos de aprendizaxe, tratando os contidos dende unha perspectiva integradora e, sobre todo, perseguindo a funcionalidade das propostas.
O reto non é pequeno e polo tanto teremos que traballar dun xeito diferente a unha proposta máis tradicional na que todo vale para todos e todas e cada quen que aprenda o que poida. Teremos tamén que afondar en liñas de traballo que nos axuden a que todo o alumnado desenvolva ao máximo as súas capacidades e as saiba aplicar de forma axustada ao que cada situación requira.
No propio Decreto xa se apuntan varias pautas metodolóxicas, entre as cales está o traballo cooperativo como eixo vertebrador da práctica diaria: “que os nenos e as nenas traballen man con man, mente con mente, fagan conxuntamente, cooperen, progresen,....”
Pois ben, con esta idea do que debe ser o traballo cotiá, comezamos no mes de outubro o curso de traballo cooperativo. Dez centros de infantil e primaria da provincia están implicados na andaina.
Durante a 1ª sesión reflexionamos sobre a realidade de cada centro; o resumo dos campos de traballo sería:

· Con respecto ao alumnado
-mellorar os niveis de inclusión
-innovar co traballo por proxectos
-involucrarse na resolución de conflitos
-aprender a manexar as tics como facilitadoras da xestión das aprendizaxes.

· Con respecto ao profesorado
-mellorar a coordinación por nivel, ciclo e etapas (infantil e primaria)
-manexar estratexias para animar ao profesorado a traballar en estruturas organizativas innovadoras de aula e centro.
-avanzar na filosofía de apoio na aula, entendido non só como apoio ao alumnado con necesidades educativas especiais senón como apoio á propia aula.

En definitiva, partimos da idea de que unha aula é moito máis ca un conxunto de nenos e de nenas; é unha organización con vida propia, na que as interaccións que se establecen son unha fonte permanente de enriquecemento persoal e social.
Pois ben, para abrir camiños contamos neste curso coa experta:
Concepción Breto Güallar. CEIP Parque Europa. Zaragoza.
E cos expertos:
Pere Pujolás Masset. Universidad de VIC
Fernando Trujillo. Universidad de Granada
José Ramón Lago. Universidad de VIC